~~~ ආදර පාරමී ~~~27 කොටසමද්දහන උදාවුවේ වෙනදාට වඩා පමාවය … ගිනිගහන සැඩ හිරුගේ රශ්මිය නොතකා මා බලා උන්නෙමි … මට උවමනා වුවේ හිම්සර දැක මිතුරු වීමටය …සියල්ල දැනගත් පසු ඔහු මගේ අසරණ කම වටහා ගනු ඇති බව මා දනිමි … විනාඩියෙන් විනාඩිය ගෙවී ගොස් පාසැල් අවසන් වෙන වේලාව පැමිණියේය … ඉසිපතනයේ විසල් ගේට්ටුවෙන් පිටවෙන දහස්…
තාත්තා සුවවී නිවසට පැමිණියේ තවත් සතියකට පමණ පසුවය .. … ඔහුට වෙඩි ප්‍රහාරය එල්ල කලේ කවුද කුමකටද යන කරුණ හෙලිනොවූ රහසක් වෙද්දී අප නැවතත් සුපුරුදු ජිවන රටාවට හුරුවෙමින් උන්නෙමු ….. තාත්තා වෙනුවෙන් වැය කල කාලය වැඩිවෙත්ම හිම්සර ගැන සිතීමට කාලයක් පවා නොවූ තරම්ය …. ‘තාත්තා මේ සුප් එක බිලා ඉන්නකෝ …’ යහනේ වැතිරී අසරණ දෑසින්…
රගර් ක්‍රීඩා පුහුණුවීම් නිසා හිම්සර කාර්යබහුල වෙද්දී අප මුණ ගැසෙන වාර ගණනද අඩුවෙන්න විය … උදෑසන පුහුණුවීම් නිසා නොපැමිණෙන හිම්සර පාසල් නිමවා මා දැකීමට දිව එන්නේ හැකිවිගස පුහුණුවීම් වලට යා යුතු බව පවසමිණි ….සිත් රිදවීම් නිමක් නොමැතිව සිදුවෙද්දී මා දරාගෙන උන්නෙමි …ඒ මා ඔහුට බෙහෙවින් පෙම් කල බැවැනි …. ‘පාරමී අපි මේ සැරේ ඕල් අයිලන්ඩ් ස්කුල්…
උදේ හවහා හිම්සර නොදැක සිටිමට බැරි තරමට ඔහු දැකීමට මා ඇබ්බැහි උනෙමි … හිම්සරගේ මුහුණ නිරන්තරයේ දැක එක් දිනක් හෝ ඔහු නොදැක උන්නොත් එය මසිතට ගෙනාවේ වේදනාවකි ….සමහර විට එය වියරුවක් වෙන්න ඇත …. එහෙත් ඒ මගේ සිතෙහි ඔහු වෙනුවෙන් වූ සෙනෙහසයි .ඒ උදෑසන උදෑසනින් අවදිව පාසල් යෑමට සුදානම් වූ මා කැඩපත තුලින් පිළිබිඹු වෙන…
සිතෙහි උවේ පහදා කිව නොහැකි ආකාරයේ සතුටකි . … හිම්සර ඔහු පෙම් කල යුරු අපුරුය .. ..ඔහු ලබා දුන්නේ මා කිසිදාක නොලද සතුටකි … ඒ සතුට මගේ මුළු ජිවිතයම වෙනස් කරමින් තිබුණි … අලස කමින් ගෙවුණු ජීවිතය නිමාවී …. ජීවත්වීමට ආශාවකි මා සිතෙහි වුවේ …. ‘ඔයා ගොඩක් වෙලා බලාගෙන හිටියාද හිම්සර …’ බස් නැවතුමේ මා එනතුරු…
~~~~ආදර පාරමී ~~~~~~22 කොටසඑක දිගට දින ගානක් යනතුරු මා උන්නේ හෝන්දුමාන්දු ගතියෙනි …. සිත බොහෝ දුක්ගෙන තිබුනේ හිම්සර නමිනි .. මට වැටහී තිබුණි ඒ ඔහු හැර අන් පිරිමියෙක් ගැන සිතීමට මට නොහැකි බවයි …ඒ ඉරු දින රාත්‍රියේ යහනේ දිගාවී දෑස් පියාගත් මා හිම්සරගේ මුහුණ සිහිකිරීමට වෑයම් කළෙමි… ඒ මුහුණේ හැම අංශු මාත්‍රයක්ම මගේ මතකයේ විය…
‘හිම්සර … හිම්සර ….. ..’ වටපිටාව ගැන නොසිතා හිම්සර පසු පස දිව ගියත් ඔහු නිකමට හෝ මදෙස හැරී නොබැලුවේය .. ‘අනේ හිම්සර … ඇවිත් මාත් එක්ක කතා කරලා යන්න … ’ සුපරි වෙළදසැලේ පියගැටපෙළේ අසුන්ගෙන මා හිමසරගේ නම මිමිණුවෙමි ‘මොකද හොල්මන් වෙලා වගේ ඉන්නේ ..ගෙදර යන්නේ නැද්ද මම බලාගෙන ඉන්නවා …මෙයා මෙතැන ඉදගෙන ගල් ගැහිලා…
හිතේ වුවේ පහදා කිව නොහැකි තරම් වේදනාවකි … හිම්සර ඔහු මා නොසලකා හැරියේය යන සිතුවිල්ලම සිත බොහෝ රිදවමින් තිබුණි …. කකියන දෑස් පියන් තදින් පියාගත් මම දෑස් තුලම කදුළු දියකර හැරියෙමි …..මා උන්නේ හිම්සර ගැන සිතුවිලි වලින් පිඩිතවය …. කොතරම් අමතක කිරීමට තැත් කලත් අමතක කළා යැයි සිතා උන්නත් ඔහු දුටු සැනින් මට වැටහුණි ඒ…
කාර්යබහුල වූ ජීවිතය නිසා මියගිය අතීතය සිහිකරමින් සිටීමට මට කාලයක් නොවිනි … ජීවිතය පාසලෙන් පංතියටත් …පන්තියෙන් ගෙදරටත් සිමාවූ උවත් මා උන්නේ බොහෝ තුටිනි …. නිවසේදී මා හැකිපමණ දම්සාරි මග ඇරියෙමි ඒ ඇගේ ඇනුම් පදවලට බියෙනි …… එවිට ඇතිවිය හැකි සිත් රිදවීම් මද බව මා දැන උන්නෙමි … ‘කොහොමද බබී ඔයාගේ ස්කුල් එකේ වැඩ …’ මංජු අම්මා…
පැරණි මතයක් අමතක කිරීම කොතරම් අපහසු උවත් සතුටින් ජිවත් වීමට නම් සියල්ල අමතක කර දැමිය යුතු විය … හිම්සර ඔහු සිහි නොවුනා නොවේ .. එහෙත් පැරණි සොහොන් වලවල් ගොඩ කර එහිම වැළලී විනාශ වෙනවාට වඩා මා කල යුතු වුවේ සියල්ල ඒ අයුරින්ම තිබෙද්දී අළුතින් ජීවිතය පටන් ගැනීමයි … ඒ මා වෙනුවෙනි ..කිසිදාක සතුටක් නොලද මා…