“අහස්…” විහංසා කතා කලේ මියුරංග ඇහැරෙන්න පරක්කු නිසා. “නැගිටින්නකෝ.. පරක්කු වෙනවා. කෙල්ල බලන් ඇති.” විහංසා ලේස්ති වෙන ගමන් කතා කලා. “කොහෙ යන්නද මේ උදේම?” මියුරංග ඇස් පොඩි කර කර ඇහුවා. “ඇයි අනේ චූටි බලන් ඇති. හෙට එයාල යනවනෙ.” විහංසා මියුරංගගෙ ලඟින් ඉඳගෙන කිව්වා. “හරි හරි මට අමතක උනා. දැන් ඔන්න මූණ බෙරි කරගන්න ඔට්ටු නෑ…
සහස්‍රාගෙ වෙඩින් එකෙන් පස්සෙ විහංසාගෙ හිතේ තිබුන ලොකුම බර උනේ යුවතිගෙ වෙඩින් එක. චමත් උපරිමෙන්ම සාමාන්‍ය විදියට ඉද්දි යුවතිගෙන් මොකද්දෝ අමුත්තක් පෙනුනා. “අහස්… මහත්තයෝ…” විහංසා කතා කලේ යුවතිලගෙ ගෙදර ගිහින් එන ගමන්. “ම්ම්ම්….” මියුරංග ඩ්‍රයිව් කරන ගමන්ම විහංසා දිහා බැලුවා. “චූටිගෙ අමුත්තක් දැක්කෙ නැද්ද?” “ඒ කියන්නෙ?” “නෑ… එයා… මේ… අර කෝල් එකක් ආවෙ. ඒකෙන් පස්සෙ…
අපර්ණා බබාගෙ නැපි ගේන්න ගියාම විහංසා දරුවගෙ ලඟින් හාන්සි උනා. ටිකකින් මියුරංග කාමරේට ආවා. “ඇඬුවද?” විහංසා ඇහුවෙ මියුරංගගෙ කම්මුලක් පිරිමදිමින්. මියුරංග සද්දයක් නැතුවම ඇඳෙන් වාඩි වෙලා විහංසාගෙ පපුවට හිස තියාගත්තා. “දුකයි තමයි. මතකද මම අඬපු හැටි.” විහංසා මතක් කලා. “හ්ම්ම්…” මියුරංගගෙ ඇස් වලින් වැටුන කඳුලක් විහංසාගෙ බ්ලවුස් එකට වැටිලා නොපෙනී ගියා. “නැගිටින්න… අක්කා එයි දැන්.”…
ගෙදර හැමෝම සතුටින් හිටියෙ. අම්මයි අප්පච්චියිත් උඩ කාමරේකට ගිහින් විහංසායි මියුරංගයි පහල කාමරේකට යැව්වා. විහංසාට උඩ තට්ටුවට යන එක තහනම් කරා. “ඔන්න ආයෙ උඩට ගිහින් අහු වෙන්න එපා. මතකනෙ අක්කා ප්‍රෙග්නන්ට් කිව්වම ඔයා කිව්වෙ උඩ තට්ටුවට නගින්න දෙන්න එපා කියලා.” මියුරංග මතක් කරලා දුන්නා. “හරි හරි අනේ… අප්පච්චි ඇයි මේ ගෙදර තට්ටු දෙකකට හැදුවේ.” විහංසා…
උදම්ගෙයි අපර්ණාගෙයි කෙලි පැටික්කි ගෙදරට එක්කන් ආවට පස්සෙ ඉඳන් විහංසාට වැඩ වැඩියි. බබාව එක්කන් ආවට පස්සෙ විහංසා ඔෆිස් යන එක නැවැත්තුවා. හැම වෙලාවෙම බබා එක්ක තමයි හිටියෙ. අඩුම තරමෙ ගොඩක් දවසකින් තාත්තව බලන්න යන්නවත් උනේ නෑ. ඒ අස්සෙ සහස්‍රාගෙයි යුවතිගෙයි දෙන්නගෙම වෙඩින් දෙකම එකම දවස් වලට තමයි වැටුනෙ. සහස්‍රාගෙ වෙඩින් එකෙන් සතියකට පස්සෙ යුවතිගෙ වෙඩින්…
“ආව් ආව් කෙල්ලගෙ මූණෙ තියෙන මනමාල කම. කෝ බලන්න… කෝ කෝ….” සහස්‍රා විහංසාව තනි කරගත්ත ගමන්ම කියවන්න ගත්තා. විහංසා හිනාවෙවී බිම බලාගත්තා. විහංසා දෙවනි දවසෙ හැඩ වුනේ ඉන්දියන් විදියට. මූණට එළිය වැටිලා තිබුනෙ පුදුමාකාර ලස්සනක් සුන්දරත්වයක්. නැකත් තිබුනෙ හවස. මියුරංගගෙ ගෙදර උත්සවය සූදානම් කලේ ඒ නිසයි. මනමාල යුවල විහංසාගෙ පැත්තෙ අයත් එක්ක එකතු උනේ සේනාධීර…
මියුරංග විහංසා ලඟට ඇවිත් ඉඳගත්තා. විහංසා මියුරංග දිහා බැලුවෙ හරි අසරණ විදියට. “ඇයි මගෙ මැණික.” මියුරංග විහංසාගෙ කර වටේ අතක් දාගෙන ආදරෙන් ඇහුවා. “අයියේ.. තාත්තා…” විහංසා එහෙම කියාගෙන මියුරංගගෙ උරහිසට හිස තියාගත්තා. “අපි යමු තාත්තා ලඟට. එන්නකො.” මියුරංග විහංසාත් අල්ලගෙන උදේන ඉඳපු ටේබල් එක ලඟට ගියා. “දෝණි…” උදේන ඇස් වල කඳුලු පිහිදගෙන හිනා උනා. “ඇයි…
යුවතියි සහස්‍රායි ඇහැරෙද්දි විහංසා ඇහැරිලත් මූණ සෝදන්නවත් ගිහින් නෑ. “සමී… යකෝ මළ ගෙදරක යන්න වගේ ඉන්න එපා. මේ උඹේ වෙඩින් එක.” සහස්‍රාට යකා නැග්ගා. “මම හිටියෙ උඹලා දෙන්නා ඇහැරෙනකන්.” විහංසා එහෙම කියලා දෑස් අග තිබුන කඳුල පිහිදාගෙන ඇඳේ වාඩි උනා. “මම සැරෙන් කතා කරාට සොරි හොඳේ. ඔයා ඉතින් අද ඉඳන් මගෙ ආදරණීය නෑණා පොඩ්ඩනෙ. ආදරෙයි.”…
විහංසා කාමරේ ලඟටම ගිහින් නැවතුනා. මියුරංග කාමරේ ඇතුලේ කවුරු හරි එක්ක කතා කරනවා වගේ ඇහුනා. “මම යනවද නැද්ද?” විහංසා දොර ලඟ ඉඳන් කල්පනා කලා. ටිකක් කල්පනා කරලා විහංසා දොරට තට්ටු කරා. “පොඩ්ඩක් ඉන්නවකො බබා.. මම වැඩක්.” මියුරංග හයියෙන් කිව්වා. විහංසා හිනා යනවට අතින් කට තද කරන් ආයෙම දොරට තට්ටු කලා. “ඇත්තමයි බබා තමුසෙ නම්…” මියුරංග…
“ගුඩ් මෝනින් කට්ටියටම….” විහංසා උදේම ආවා. උදේන ආවෙ නෑ අද දවස විහංසාට තනියම කට්ටිය එක්ක ඉන්න දෙන්න ඕනෙ කියලා ඔහුට හිතුනා. විහංසා එද්දි හැමෝම කෑම මේසෙට ඉඳගෙන හිටියෙ. “ආ… ගුඩ් මෝනින් දෝණි.” අම්මා ගිහින් ඇයව වැළඳගෙන ගෙට එක්කන් ආවා. “කොහොමද අංකල්. අයියා… ආ මේක අක්කාට.” විහංසා අපර්ණාගෙ අතට බත් එකක් දුන්නා. “තෑන්ක් යූ කෙල්ල. ගොඩක්…