හිතේ වුවේ පහදා කිව නොහැකි තරම් වේදනාවකි … හිම්සර ඔහු මා නොසලකා හැරියේය යන සිතුවිල්ලම සිත බොහෝ රිදවමින් තිබුණි …. කකියන දෑස් පියන් තදින් පියාගත් මම දෑස් තුලම කදුළු දියකර හැරියෙමි …..මා උන්නේ හිම්සර ගැන සිතුවිලි වලින් පිඩිතවය …. කොතරම් අමතක කිරීමට තැත් කලත් අමතක කළා යැයි සිතා උන්නත් ඔහු දුටු සැනින් මට වැටහුණි ඒ…
කාර්යබහුල වූ ජීවිතය නිසා මියගිය අතීතය සිහිකරමින් සිටීමට මට කාලයක් නොවිනි … ජීවිතය පාසලෙන් පංතියටත් …පන්තියෙන් ගෙදරටත් සිමාවූ උවත් මා උන්නේ බොහෝ තුටිනි …. නිවසේදී මා හැකිපමණ දම්සාරි මග ඇරියෙමි ඒ ඇගේ ඇනුම් පදවලට බියෙනි …… එවිට ඇතිවිය හැකි සිත් රිදවීම් මද බව මා දැන උන්නෙමි … ‘කොහොමද බබී ඔයාගේ ස්කුල් එකේ වැඩ …’ මංජු අම්මා…
පැරණි මතයක් අමතක කිරීම කොතරම් අපහසු උවත් සතුටින් ජිවත් වීමට නම් සියල්ල අමතක කර දැමිය යුතු විය … හිම්සර ඔහු සිහි නොවුනා නොවේ .. එහෙත් පැරණි සොහොන් වලවල් ගොඩ කර එහිම වැළලී විනාශ වෙනවාට වඩා මා කල යුතු වුවේ සියල්ල ඒ අයුරින්ම තිබෙද්දී අළුතින් ජීවිතය පටන් ගැනීමයි … ඒ මා වෙනුවෙනි ..කිසිදාක සතුටක් නොලද මා…
‘නිකිල්ට අද රගර් ප්‍රැක්ටිස් …. ෂුවර් එකටම හිම්සරත් ඇති ….’ දුක්බරව තිබු මාගේ මුහුණ දෙස බලමින් නෙතුලි සුසුමක් හෙළුවාය …හිමසර නමින් සිත බොහෝ අඩමින් තිබුණි … දරාගෙන බොහෝ දරාගෙන මා නෙතුලි පසුපසින් වැටුනෙමි … මට උවමනා උවේ ඔහු හමුවී මා ඔහුට ආදරය නැති බව කියා ඔහුගේ සිත හැදීමටය …‘උඹ එතැන ගිහින් පිස්සු නටනවා එහෙම නෙවෙයි…
පරණ ජිවිතයෙන් මිදී මා අලුත් ජිවිතයට හැඩගැසිය යුතුව තිබුණි … බහ තෝරන වියෙහි පටන් තනිව උන් මට විසල් නිවසක ජීවිතයකට හුරුවිය යුතු ආකාරට නොවැටහුනේය … කාලයත් සමග සියල්ල නිවැරදි වෙනු ඇතැයි මා සිතුවෙමි …අම්මා …. හිමසර … බාලිකාවේ යෙහෙලියන් සේම දිනුකි අක්කා මට සිහිනොවුනා නොවේ …. එහෙත් අතීතයේ මතකයන් අතර අතරමං තවත් ජීවිතය කාලකන්නි කරගැනීමට…
~~~~~ආදර පාරමී ~~~~ 15 කොටස ‘රුචිරා අක්කා පාරමී කියන්නේ ගැහැණු දරුවෙක් …. ඔයා ඒ දරුවා රෑ පානේ ගෙදර දාලා යද්දී එක පාරක් නෙවේ සිය පාරක් හිතන්න ඕන … ’ දිනුකි අක්කාගේ නිවසට මා සොයා පැමිණි අම්මාට මහිල් අයියා බොහෝ දොස් කිව්වේය … ‘ඔයාට මේ දරුවා බලාගන්න බැරි නම් හොස්ටල් එකකට දාන්න ….. එයා දුක් විදිනවා හොදටම වැඩි…
නිමාවක් නොමැතිවම ගලනා කදුලැල් නවතා සිනාසීමට මට හැකිවූවා නොවේ …. මගේ යැයි කීමට අම්මා උන්නත් …… කාත්කවුරුවත් නැති එකියක ගානට වැටි උන් මා පිළිබද මහා ආත්මානුකම්පාකින් සිත ඔත්පල වෙන්නා මෙනි මට හැගුනේ … ‘මට මැරෙන්න ඕන රෝසි … මේ ලෝකේ මිනිස්සු හරි නපුරුයි … මාව ගොඩක් රිද්දනවා ….. තවත් නම් දරා ගන්න බෑ මට …’…
හිමසර නිරන්තරේ මට ඔහු සිහිවිය … ඔහු අන් යුවතියකට පෙම්කරන්නේ නම් මා පිළිබද සොයා බලන බව මට හිතෙන්නේ ඇයි ….. ඔහු දකින විට මගේ සිත නොඉවසිමත් වෙන්නේ ඇයි …. මට සිතන්න බොහෝ දේවල් විය …. ‘රෝසි …. මට හිමසර මතක් වෙන්නේ ඇයි … මම එයාට කැමතිද මන්දා . ….’ යහනේ වැතිරී උන් මා බෝනික්කිය තුරුළට…
පෙරදා රැය පුරා මුළු නුවරම සෝදාගෙන යන තරම් තදින් වැටුණු මහා වර්ෂාව උදෑසන විටත් කඩින් කඩ ඇදහැලෙමින් තිබුණි .. වැසි සහිත කාළගුණය නිසා වෙනදා නොදැනුනු ශීතලක් දැනුනත් කම්මැලි කම පසෙක තබා යහනෙන් නැගිටගත් මම පාසල් යෑමට සුදානම් උනෙමි … පෙරදා වැස්සට තෙමිම නිසා නහය බුරුල්වී හිස බරව තිබුණත් පාසල් නොයා සිටීමට එය කාරණයක් කර ගන්න…
කොටස දෑස් රිදෙන තුරු මග බලා උන්නද ගෙවුණු දින කීපයේම අම්මා නිවසට පැමිණියේ නැත …. හදිසියේ නිවස පසුකරගෙන යන වාහනයක් ගේට්ටුව අසල නවත්වනු දකින මා බලාපොරොත්තු දෑසින් බලා ඉන්නෙමි ….. එය සිතුවිල්ලක් පමණක්මවී වාහනය තවත් මොහොතකින් දුහුවිලි අවුස්සාගෙන ඉගිල යද්දී ශුන්‍ය වූ බලාපොරොත්තුව ගැන වේදනාවක් පමණි සිතේ ඉතිරිවුවේ .. … බලා හිද අවසානයේ මම තීරණයක්…