දේව්…මොනාද ඔයා මේ කියන්නෙ..” “ඔයා මගෙන් ඈත් වෙන්න හිරූ..මගෙන් දැන් ඔයාට වැඩක් නෑ මැණික..කකුල් දෙක පන නැති මගෙන් ඔයාට වැඩක් නෑ..මම කියන්නෙ ඔයාගෙ හොදට රත්තරන් මගෙන් ඈත් වෙන්න.මම එක්ක හිටියොත් ඔයාගෙ ජීවිතේ නාස්ති වෙයි..ගයියා හොදයි…ඔයා ගයාන්ව මැරි කරන්න …”දේව් එසෙ පැවසුවේ වන්දනාව හඩවමින් “ඔයා කොහොමද මහත්තයො එහෙම දෙයක් හිතුවෙ..දේව් නැත්නම් මෙ හිරුත් නෑ..” “ඒත් තේරුම්…
මොනවා..මගෙ දුව අම්මා කෙනෙක්..අපේ මහත්තයා ඔයා දැන් සීයා කෙනෙක්..”තිලකා එසේ පැවසුවේ සුමනෙ දෙස බලමින්..සුමනෙගෙ දෑසින් දිස් වූයේ දිස්නයක් “මගෙ දරුවට දෙයියන්ගෙම පිහිටයි..”සුමනෙ එසේ පවසද්දී “මොනව නැතත් මේ දරුවා වාසනාවතයි මහේන්…මගෙ දේව් පුතාට ආයෙ පන ආවෙ මේ දරුවා හින්දා කියලා මට හිතෙනව..”සුමිත්‍රා පවසද්දී “ඔව් සුමිත්‍රා ඒක ඇත්ත…කවුරු උනත් මේ ඉන්නෙ අපේ පරම්පරාවෙ ඊලග පුරුක..”මහේන් පැවසුවේ ආඩම්බරයෙන්…
වන්දනාට වෛද්‍යවරායා පැවසූ දෙය ඇසුනේ සිහිනෙන් මෙනි “දේව් මැරිල.නෑ නෑ ඒක බොරු උබලා ඔක්කොටම පිස්සු..”වන්දනා කෑගැසුවේ හඩමින් සියලු දෙනාම හඩන්න ගත්තේ මේ සිදු වූ දෙය දරාගත නොහැකිව “මගෙ දේව් එයා කොහොමද මාව දාල යන්නෙ. එයාට බෑ මාව දාල යන්න..නෑ නෑ..එයාට බෑ..”වන්දනා පවසන්නට වූයේ පිස්සුවෙන් මෙනි “නංගා…ඇත්ත තේරුම් ගනින් ..”ගයාන් පැවසුවේ වන්දනාගේ හිස අතගාමින්..ඔහුගේ දෑසින් කදුලු…
දේව් කාමරයට ගිය පසු වන්දනා දේව්ගේ ෆොටෝ එකක් අතට ගෙන එය බැලුවේ ආදරයෙන් “සුදු මහත්තයෝ..දන්නවද අද ඇයි මම පන්සල් යමු කීවෙ කියලා…ඔයාට කියන්න වැදගත් දෙයක් තියනවා “වන්දනා එසේ තම සිත සමග දොඩමලු වූයේ දේව්ගේ ෆොටෝ එක අතගාමින්..නමුත් එක් වරම ඇය අතින් ඔහුගේ ෆොටෝ එක බිම වැටී එහි වීදුරුව බිදී ගියා “දෙවියනේ..”වන්දනාට හැඩුම් ආවේත් දේව් කාමරයට…
හෙට කතාව දාන්න වෙන්නෙ නෑ වස්තුලා..ඒකයි දැන් දැම්මෙ… හලෝ මැඩම් බරටම වැඩ වගේ .”ගයාන් ඇසුවේ ෆයිල් ගොන්නකට මැදිවී සිටින වන්දනාගෙන් “ආ ගයාන් අයියා මම දැක්කෙවත් නෑ එනවා..” “කොහෙ දකින්නද බන්..උබ මේ ෆයිල් එකට මූන ඔබන් ඉන්නකොට..” “ඔව් අයියා මම මේ අකවුන්ට්ස් ටික චෙක් කලා..” “මොකෝ අව්ලක් තියනවද..” “හ්ම්..පොඩි අව්ලක් තියනවා..” ‘හ්ම් මටත් ඕක අහු උනා…අපි…
තිස්පස් වන දිගහැරුම. දේව්..දේව්..උබට මම යහතින් ඉන්න දේන්නෑ යකෝ..”සංජය කෑගැසුවේ වියරුවෙන් “අනේ සංජය ඔය ඇති දැන් කොච්චර ඩ්‍රින්ක් ගත්තද..” “අහකට පලයන් ගෑනියේ…අර මහේනුයි උගෙ පුතයි ඕකුන්ට මම යහතින් ඉන්න දෙන්නෑ..මට කරපු දේට උන්ව එකෙක් නෑර මම බාවනවා..” “ඒත් අපි කොහොමද එහෙම කරන්නෙ..” “මම ඒක කරන්නම්කෝ…දේව් ඌව තමා මට ඕනෙ..“ සතියක් ගෙවී ගියේ දේව්ගේ හා වන්දනාගේ…
බෝනස් කතාංගය ගයියා කතා කරේ..ඌ කියන ඒව්ට හිනත් යනව…”දේව් පවසද්දී “ඇයි ගයාන් අයියා මොකද කීවේ..” “කලින් ඇරියසුත් එක්ක දැන් අල්ලනවද කියලා ඇහුව..”දේව් පැවසුවේ මනමාල හිනාවකුත් සමගයි.. අනේ ඔයානම් දේව් හරි නරකයි..”වන්දනා පැවසුවේ ලැජ්ජාවෙන් “ආ මම නරකයි එතකොට…කරනකොට හොදයි කියනකොට නරකයි.ඊයෙ රෑ මට දීපු වද “ “අනේ යන්න අනේ..ඔෆිස් යන්න ඕනේනේද..ඔහොම ඉන්න මම කෑම ලෑස්ති කරන්නම්..”වන්දනා…
කරන්න ඕනෙද..වන්දනා අසද්දී “ඔව්ව්…කියන්න මම ඔයා කියන ඕනෙම දෙයක් කරන්නම්..”දේව් පැවසුවා “දේව්..” “ම්..කියන්න වන්දනා මම මොකද්ද කරන්න ඕනෙ..” ”දේව්..එහෙනම් හැමදාම මම ලගින් මේ විදියට ඉන්න..මාව කවදාවත් ආයෙ ඔයගෙ ජීවිතෙන් ඈත්කරන්නෙ නැතුව ඔයාට පුලුවන්ද මම වෙනුවෙන් ඒ දේ කරන්න..”වන්දනා අසද්දී දේව් තව තවත් ඔහුගේ ග්‍රහනය වැඩි කරා.. “අනේ මැට්ටි ඒකද මගෙ දඩුවම..”දේව් ඇසුවේ සිනාසෙමින් “ඔව් ඒක…
දේව්..” “වන්දනා..”දේව් එසේ කියමින් වන්දනා අසලට යද්දී “හෝව්..හෝව්..පොඩ්ඩක් ඉදපල්ලා..මට උබලට තව දෙයක් කියන්න තියනව..ඊටපස්සෙ උබල දෙන්නා කතා කරගන්න දෙයක් කරගනිල්ලා..”ගයාන් එසේ පවසද්දී වන්දනා හා දේව් ඔහු දෙස බැලුවේ පුදුමයෙන් ගයියා..මොකද්ද…කියපන්..”දේව් පවසද්දී ගයාන් ඔහුගෙ පෝන් එක ගෙන දේව් අතට දී “උබල දෙන්නම ඔය වීඩියෝ එක බලලා ඉදපම්..” දේව් හා වන්දනා ගයාන්දුන් වීඩියෝ එක බැලුවේ කුතුහලයෙන් වීඩියෝ…
වන්දනා දුටුවේ කාමරය පුරා බඩු සී සීකඩ විසිරී ඇති ආකාරයයි…කන්නාඩි මේසය කෑලි කෑලි වලට බිදී කාමරය පුරා වීදුරු කටු විසිරී ඇති ආකාරය දුටු වන්දනාට කෑගැසුනි…වීදුරු කටු මැද්දේ සිටින දේව් දෙස වන්දනා බලා සිටියේ දුකින්.. “දේව් අනේ බලාගන..ඔය වීදුරු කටු ඇනෙයි…”වන්දනා කීවේ ඔහු අසලට ලන්වෙමින් “වන්දනා මට මගෙ පාඩුවෙ ටිකක් එන්න ඕනේ තනියම..පින්සිද්ද වෙයි මෙතනින් යන්න…”දේව්…