උදම්ගෙයි අපර්ණාගෙයි කෙලි පැටික්කි ගෙදරට එක්කන් ආවට පස්සෙ ඉඳන් විහංසාට වැඩ වැඩියි. බබාව එක්කන් ආවට පස්සෙ විහංසා ඔෆිස් යන එක නැවැත්තුවා. හැම වෙලාවෙම බබා එක්ක තමයි හිටියෙ. අඩුම තරමෙ ගොඩක් දවසකින් තාත්තව බලන්න යන්නවත් උනේ නෑ. ඒ අස්සෙ සහස්‍රාගෙයි යුවතිගෙයි දෙන්නගෙම වෙඩින් දෙකම එකම දවස් වලට තමයි වැටුනෙ. සහස්‍රාගෙ වෙඩින් එකෙන් සතියකට පස්සෙ යුවතිගෙ වෙඩින්…
“ආව් ආව් කෙල්ලගෙ මූණෙ තියෙන මනමාල කම. කෝ බලන්න… කෝ කෝ….” සහස්‍රා විහංසාව තනි කරගත්ත ගමන්ම කියවන්න ගත්තා. විහංසා හිනාවෙවී බිම බලාගත්තා. විහංසා දෙවනි දවසෙ හැඩ වුනේ ඉන්දියන් විදියට. මූණට එළිය වැටිලා තිබුනෙ පුදුමාකාර ලස්සනක් සුන්දරත්වයක්. නැකත් තිබුනෙ හවස. මියුරංගගෙ ගෙදර උත්සවය සූදානම් කලේ ඒ නිසයි. මනමාල යුවල විහංසාගෙ පැත්තෙ අයත් එක්ක එකතු උනේ සේනාධීර…
මියුරංග විහංසා ලඟට ඇවිත් ඉඳගත්තා. විහංසා මියුරංග දිහා බැලුවෙ හරි අසරණ විදියට. “ඇයි මගෙ මැණික.” මියුරංග විහංසාගෙ කර වටේ අතක් දාගෙන ආදරෙන් ඇහුවා. “අයියේ.. තාත්තා…” විහංසා එහෙම කියාගෙන මියුරංගගෙ උරහිසට හිස තියාගත්තා. “අපි යමු තාත්තා ලඟට. එන්නකො.” මියුරංග විහංසාත් අල්ලගෙන උදේන ඉඳපු ටේබල් එක ලඟට ගියා. “දෝණි…” උදේන ඇස් වල කඳුලු පිහිදගෙන හිනා උනා. “ඇයි…
යුවතියි සහස්‍රායි ඇහැරෙද්දි විහංසා ඇහැරිලත් මූණ සෝදන්නවත් ගිහින් නෑ. “සමී… යකෝ මළ ගෙදරක යන්න වගේ ඉන්න එපා. මේ උඹේ වෙඩින් එක.” සහස්‍රාට යකා නැග්ගා. “මම හිටියෙ උඹලා දෙන්නා ඇහැරෙනකන්.” විහංසා එහෙම කියලා දෑස් අග තිබුන කඳුල පිහිදාගෙන ඇඳේ වාඩි උනා. “මම සැරෙන් කතා කරාට සොරි හොඳේ. ඔයා ඉතින් අද ඉඳන් මගෙ ආදරණීය නෑණා පොඩ්ඩනෙ. ආදරෙයි.”…
විහංසා කාමරේ ලඟටම ගිහින් නැවතුනා. මියුරංග කාමරේ ඇතුලේ කවුරු හරි එක්ක කතා කරනවා වගේ ඇහුනා. “මම යනවද නැද්ද?” විහංසා දොර ලඟ ඉඳන් කල්පනා කලා. ටිකක් කල්පනා කරලා විහංසා දොරට තට්ටු කරා. “පොඩ්ඩක් ඉන්නවකො බබා.. මම වැඩක්.” මියුරංග හයියෙන් කිව්වා. විහංසා හිනා යනවට අතින් කට තද කරන් ආයෙම දොරට තට්ටු කලා. “ඇත්තමයි බබා තමුසෙ නම්…” මියුරංග…
“ගුඩ් මෝනින් කට්ටියටම….” විහංසා උදේම ආවා. උදේන ආවෙ නෑ අද දවස විහංසාට තනියම කට්ටිය එක්ක ඉන්න දෙන්න ඕනෙ කියලා ඔහුට හිතුනා. විහංසා එද්දි හැමෝම කෑම මේසෙට ඉඳගෙන හිටියෙ. “ආ… ගුඩ් මෝනින් දෝණි.” අම්මා ගිහින් ඇයව වැළඳගෙන ගෙට එක්කන් ආවා. “කොහොමද අංකල්. අයියා… ආ මේක අක්කාට.” විහංසා අපර්ණාගෙ අතට බත් එකක් දුන්නා. “තෑන්ක් යූ කෙල්ල. ගොඩක්…
චමත්ගෙන් කෝල් එක එද්දි කට්ටියම කෑම කාලා සාලෙට ආවා විතරයි. විහංසා අපර්ණාට බත් එකක් බඳින ගමන් හිටියේ. ෆෝන් එක රිංග් වෙනවා ඇහුනු විහංසා කුස්සියෙ ඉඳන් ම කතා කලා මියුරංගට. “අයියේ කෝල් එක බලන්නකෝ…” විහංසා කියද්දි මියුරංග කාමරේට ගිහින් ෆෝන් එක ගත්තා. සහස්‍රාට සතුටුයි. මේ ආදරේ හරි ලස්සනයි නේද කියලා ඇයට හිතුනා. “යුවති නෙමෙයි මගෙ සුදු…
“ගෙදර ඉඳලත් දන්නෙ නෑ කවුරු හරි ආවද කියලා. පුදුම වැඩක්නෙ. නොසැලකිලිමත් කමනෙ. දවල්ට කවුරුවත් නෑ කියලා දන්නවා වට පිටාවෙ හැමෝම. කාර් එකක් නිසා අත පත ගගා ඉන්නවා. කොහෙට ආව එකක්ද කවුරු ආවද මුකුත් දන්නෙ නෑ. ඔය වගේ තමයි මොකෙක් හරි හොරෙක් ආව නම්.” විහංසා දිගටම බනිනවා. ඇඳුම් මාරු කරලා ටවල් එකත් ඇඳන් කණ්නාඩි මේසෙ උඩින්…
විහංසා පන්සලට ගියේ හිතට දැනෙන මේ වරදකාරී හැඟීමෙන් මිදෙන්න ඕනෙ නිසා. “බුදු හාමුදුරුවනේ මට මේක පහදල දෙන්න. චූටි අහස් අයියගෙන් ඈත් වෙලා ගිහින් තියෙන්නෙ මම නිසා කියලා මට හිතෙනවා. අහස් අයියා මගෙ ගැන හිතන බව චූටි දැනගත්තෙ නැත්නම් අදටත් චූටි සතුටින්. එහෙම උනා නම් මේ වෙද්දි අහස් අයියා චූටිට ආදරේ කරයි. එයා දුකෙන් ඉන්න ප්‍රධානම…
විහංසා පැයක් විතර බලාගෙන හිටියා චමත්ගෙන් කෝල් එකක් එයි කියලා. ඒත් චමත් ඊට පස්සෙම ඔන්ලයින් හිටියෙ නෑ. විහංසා රෑට කාලා ඇවිත් මියුරංගට කෝල් එකක් ගත්තා. “නිදියන්න හදන්නෙ අයියේ… චමත් ඔන්ලයින් ආවෙ නෑ. මොකද දන්නෙ නෑ.” විහංසා දුකෙන් කිව්වෙ. “හ්ම්ම්.. එහෙමද? එයා ඔන්ලයින් ආව වෙලාවකට බලයිනෙ. කෝල් එකක් ගන්න කියලා ඔයාගෙ නම්බර් එක දාලා තියන්න මැණික.”…